بازگشت به بهشت

  

 برف  می‌بارد  و  باز نیز  خواهد بارید .    زمین جای خوبی برای ادامه زندگانی  نیست ‌   فکری باید  کرد.     روز  موعود  رسیده ، دو چهار سیب سرخ و چهار سیب سبز  و چند سیب گلاب  و چند تا هم زرد  را درون پاکتی گذاشته و به محل مورد نظرم میروم .  مخفیانه  و  با دقت رفتار میکنم .  زیرا نمی‌خواهم  عمری  اسمم در کتاب های  دینی و یا تاریخ  ثبت شود .....    بروی ادامه مطلب کلیک نمایید.....

 

.  . کار نیک کردن از پر کردن است .  من این خدمت را برای خلق انجام میدهم .  و  توقع شهرت و ثروت ندارم .  کی فکرش را می‌کرد که عملیات بزرگی مثل این ،  چنین راحت و کم هزینه باشد .    تمام مراحل این نقشه  ، یک به یک  حساب شده و با دقت   تنظیم شده ‌  .   من  روی نیمکت چوبی    منتظر نشسته ام یک فرد گدا  لنگ لنگان  می آید و زیر لب  چند فحش می‌دهد و می‌رود ‌  .  چند قدم جلوتر مکث کرده ، و با عصای چوبی زیر بغلش   باز می‌گردد و مقابلم  می ایستد .   نگاهی مرموز می‌کند.    سپس با خودش حرف می‌زند و می‌گوید:   این روزها همه دیوانه شدن .  توف.... 

من اعتنا نمیکنم .  و از سوراخ کوچکی که وسط روزنامه کیهان با نوک خودکارم  ایجاد کرده ام  به  داخل کافه ی آنسوی پارک  نگاهی  میدوزم.    یکی از مشتریان قبلی باز می‌گردد و چترش را برداشته و مجدد می‌رود ‌    .   بیرون کافه   یک رهگذر میانسال از فرط سرمای شدید و یخ بندان  لیز  خورده و می افتد  زمین .     من یقه ی پالتویم را بالا میدهم ‌ و خودم را در آن فرو میبرم .   با آنکه مدت هاست  آفتاب به این شهر خیس و بارانی  نتابیده  ولی  عینک سیاهدود شده ی  خود را  بر چشم می‌گذارم،   بلکه شناسایی نشوم،   کلاه سیاه و دور لبه دارم  را  بر سر گذاشته و روزنامه ی خیسم را همانجا بروی نیمکت می‌گذارم  ، تا فرصت از دست نرفته و دیر نشده  میبایست عملیات نجات بشریت را  آغاز کنم .  نفسی عمیق میکشم ،  به گمانم آنقدر خوب خودم را استتار کرده ام که اگر حتی مادرم مرا می‌دید  قادر به شناختنم  نبود  .  چراغ کوچک گازی و مسافرتی را چک میکنم که درست کار کند ‌  ، فنجان فلزی را چک  میکنم تا مبادا سوراخ باشد ‌  .  سپس عزمم را  جزم نموده و با شماره ی سه  از جا برمی‌خیزم، دستانم را درون جیبم میکنم و در خط مستقیمی پیش میروم . .   در چند قدم بالاتر  زن جوانی دست کودکش را می‌کشد و کودک پیوسته به پشت سرش و من چشم دوخته ،  و می‌خندد.    به گمانم به مادرش چیزی گفت. 
آری  مجدد تکرار می‌کند و مرا نشان می‌دهد،   حین عبور از کنارشان می‌شنوم که کورک می‌گوید  :   مامانی اون کارگاه که توی پلنگ صورتی بودش   اینجاست .   اینهاشششش.    
مادرش نگاهی کرد و خنده اش را قورت داد و گفت :  عیبه .  لابد دیوونه ست .  بیا  بریم .   
  من به پشت سرم نگاهی میکنم، ولی اینجا که غیر از من کسی نیست .    در همین لحظه یک زوج جوان جلویم را میگیرند ، و دوربین عکاسی شان را می‌دهند و می‌گویند:  ممکن است چند عکس از ما و این آدم برفی بگیرید.   
 اعتنا نمیکنم . اینها چه الکی خوش هستند ‌ من باید بزرگترین عملیات کائنات و بشریت را به سرانجام مقصود برسانم .  یعنی چه که با آدم برفی و هویج عکس می‌گیرند.   واقعاکه.‌‌‌ ...
سرانجام وارد کافه میشوم .   آونگ بالای درب ورودی  صدا می‌خورد و همه نگاهشان به من دوخته می‌شود .  از فرط بارش برف  کلاهم سفید و پالتو نیز  سفید شده .  تکانی به خودم میدهم و برف ها می‌ریزند و مجدد تبدیل به مردی سیاه‌پوش  میشوم .    سبیل هایم یخ بسته . و آب بینی ام نیز قندیل .   شال گردنم حین ورود لای درب گیر کرده و ناگهان صدای جر خوردنش  سکوت را می‌شکند.    
خب مهم نیست .  نباید تمرکزم را از دست دهم .  به آخرین نقطه ی کافه میروم .  و  پیشخدمت نقابدار  میا ید . .
به او میگویم  ؛  مثل همیشه . 
او می‌گوید:    اولین بار است که تشریف آورده اید کافه .  یعنی چه که مانند  همیشه؟.....    یعنی چه؟... 
عینکم را بر میدارم،   او مرا تازه بجا می‌آورد.    عذر خواهی کرده و تعظیم می‌کند.   به او  فنجان فلزی خودم را میدهم و می‌گویم که لبریز از قهوه کند .    آین میان  شعله ی کوچک آتش را از ساک خارج و بروی میز می‌گذارم،   سه پایه ی کوچک و نیم وجبی را سوارش میکنم ،  فنجان قهوه رسید ‌     من نیز منوی بزرگ کافه را  به حالت ایستاده قرار میدهم تا شعله ی کوچک را پشتش پنهان کنم  .   عالی شد ‌ . حتی   کارگر کافه شک هم نکرد ‌    شعله را روشن و  در کمترین حالت ممکن می‌گذارم.      فنجان فلزی قهوه را برویش گذاشته  و نفسی عمیق میکشم ، چشمانم را می‌بندم  و منتظر میشوم تا به لحظه ی  انجام اولین نافرمانی در بهشت   در روز ازل تله پورت شوم،  بلکه  نگذارم   سیب سرخ هبوط  چیده شود ‌  ،  اوه  خدای من ، باز هم که   یادم رفت  ....  لعنت به این حواس پرتی ‌...    پاکت بزرگ سیب را با خود نیاوردم چرا...... !...  این دوربین عکاسی دیگر از کجا آمده .  در جیب من چه میکند .  درب کافه باز می‌شود.   زوج جوان  همراه پلیس گشتاپو   آمده اند .   پلیس یک باتوم در دست دارد . زن جوان من را نشان می‌دهد و اشاره به دوربین عکاسی در دستم می‌کند .   و می‌گوید: 
خودشه ،   اونم دوربین ماست   .....  

لعنت به این شانس .  روز سیصد و پنجاه شش در سلول انفرادی .    #قهوه_سرد_نشود    #پویش_یک_نویسنده_یک_موضوع  

________