ناداستان 
ماجرا از آنجایی شروع شد که یکی از دوستان قدیمی ام لابه لای حرف هایش به من گفت که خیلی ساده و خوش باورم . او میگفت این خصلت کار دستم خواهد داد . حرفهای عجیبی میزد که پیش از آن نشنیده بودم . نه که از حرفهایش شوکه شده باشم ، نه . به هیچ وجه . بلکه خود پیش از این نمونه های بسیاری از هرآنچیزی که میگفت را طی گذر از مسیر زندگی دیده بودم ، می‌دانستم که راست می گوید ولی نه آنکه عامه مردم آنگونه ای باشند که او می‌گوید. او که پس از مدت ها به دیدارم آمده بود و چهره اش کمی پخته تر و شاید هم غمگین تر شده بود . نفسی از عمق وجود کشید و پرسید :
توی این هجره ات زیر سیگاری نداری ؟
ماندم ، منظورش از هجره ی کلاهبرداری مرکز آموزشی من بود که بدون شهریه خدمات میدهد و اسپانسر و حامی دارد !... اگر این کلاهبرداری باشد پس می بایست به نمایشگاه اتومبیل و بنگاه‌های شرط بندی و کسب و کارهای دروغین خرافی محور مانند جنبل و جادو و دعا نویسان چه گفت !.؟...
او را آخرین بار در زعفرانیه دیده بودم و مربوط به سالها پیش می‌شد ، آمده بود خودروی خود را زیر قیمت و فوری بفروشد ، و آخرش نیز گند کار در آمد و سریال بدنه سیلندر خودرو با بدنه جور نبود . او شاید کلاهبردار باشد کلی حتی همان زمان نیز به من با ادا اشاره گفته بود که خودرویش مناسب من و دوستان درون نمایشگاهم نیست . و شخصی از افراد بز خر (بزخر : خریدن مالی به مفت و ناحق ) از نمایشگاه همسایه آن را خریده بود ، و باقی ماجرا . خب لااقل او نسبت به من نقشه و حیله بکار نبرده بود . زمانی ورزشکار موفقی بود و در لیگ تکواندو لگد میزد از هشت دیدارش تمامی را پیروز شده بود و آن زمان ما نوجوان و هفده یا هجده ساله بودیم . اما چه بر سرش آمده طی این مدت که سیگار می‌کشد.
سیگار دلیلی بر بد شدن نیست بلکه نماد و علائمی از وجود فشار روانی و روحی بر فرد است . از این خاطر که سیگار برایش مضر است نگران نبودم چون این روزها عواملی مانند استرس و امواج پارازیت ها هزاران برابر از سیگار مضر تر هستند و کسی هم اعتراض نمی کند . خب از این خاطر که تحت فشار است به فکر فرو رفتم و بی آنکه پاسخی به او دهم به او خیره ماندم . او با خودرویی میلیاردی آمده و سر و وضع و شرایط ایده آلی از لحاظ مالی دارد . پس دردش چیست ؟...
خب درد ها اشکال مختلفند، حتی در همان لحظه یکی از درد های همیشگی به سراغم آمد و از آسانسور بالا آمده و برگه احضاریه کارگاه داستان نویسی را با محبت فراوان جلوی درب آموزشگاه روی زمین گذاشت و رفت . خب بگذریم ، ساعتی پیش هم یک درد کوچکتر آمده بود و شماره سریال کنتور گاز را چک می‌کرد تا مبادا اشتباهی گاز یکی دیگر از واحد ها را قطع کند
آو سیگارش را روشن نکرد و از خودش چیزی نگفت ، فقط نگاهی سرسری به محیط انداخت و سپس برگه احضاریه را نگاهی انداخت و پوزخندی زد و پرسید؛
ای ول ای ول پیشرفت کردی در زمینه شرارت . خخخخ عجب سازمانی شاکی شده ازت . مگه خولی . تو زورت نمیرسه . تو یه آدمی . بدتر از من نه پشت داری نه برادر گردن کلفت یا پدر با نفوذ . تنهایی چطور جرات کردی بری به جنگ این امپراتوری هشت پا و هزار چشم . سوسکت می‌کنند بچه . بیا این شماره وکیل مت هست . بهترینه . بهش می‌سپارم کمکت کنه . نگران نباش یکی بهت بدهکار بودم وقتی که آدرسم رو به مالخر توی زعفرانیه نداده بودی . این به اون در . ولی برات بیشتر از شصت خط هزینه بر می‌داشت اگر قرار بود واسه این ماجرا وکیل بگیری . اما اینبار مهمان من .
هیچی نگفتم ولی در دلم گفتم که چقدر شلوغش می‌کند . لابد سو تفاهم رخ داده و یا یکی از اعضای کارگاه مطلبی و متنی به اشتراک گذاشته که مستقیما به اشخاص حقیقی و حقوقی و یا بنیاد و نهاد و یا ارگان و سازمانی کم لطفی کرده و نهایت امر یک تعهد نامه ب ای توجیه اعضا میدهم و تمام . او چقدر مار خورده که اینگونه افعی شده . از برکه ی احضاریه روی زمین چنان استفاده ابزاری کرد که شصت میلیون هم طلبکار شود . الحق که نمایشگاه اتومبیل از انسان چه می‌سازد . هرچند خودم نیز بدتر از او بودم .
او ناگهان با لحنی اعتراض آمیز گفت : چته؟ روزه ی سکوتی ؟... چرا لال مونی گرفتی ،؟...
نگاهی کردم و با حرکت سر و لحنی آرام از او پرسیدم :
چی شده ؟
_ هیچی . چی میخواستی بشه .
مجدد آمد و نشست . شروع به نقل ماجرا کرد و اینکه چگونه سر پدرش را ناخواسته کلاه گذاشته و چک های پدرش برگشت خورده و او نیز بی آنکه به پدرش بگوید و محض تهیه پول برای در آوردن پدرش از زندان تمام واحد های مسکونی پیش فروش شده را مجدد به خریداران جدید فروخته و وقتی پول را تهیه کرده فهمیده که پدرش فوت نموده . او نیز لابد با پولها این خودرو میلیاردی را خریده . ولی ناراضی است . وجدانش ناراحت است نه آنکه بخاطر مال باختگان ، بلکه چون نتوانسته پدرش را قبل خاکسپاری ببیند . و حلالیت بطلبد .
او از همخانه ام با لحن خاصی جویای حال شد . گویی که چیزی باشد و او بداند و من ندانم .
آو پوزخندی زد و گفت : این خط ، این نشون . به سال نمی‌کشه که دورت میزنه و خونه ای که توی دادگاه ازش برده بودی و از سر ترحم بهش پناه داده بودی رو از چنگت در میاره.
ببین ما توی این دوره زمانه از پس دخترهای هم زبان و هم وطن خودمون بر نمی آییم و اگر بدونی توی زندان چقدر بخاطر مهریه هستن .
پرسیدم این چه ربطی به من و ژانا داره . مگه ما همسر یا نامزد یا دوست هستیم که بخواد مهریه اجرا بزاره . بعدشم اون شامل قوانین ایران نمیشه . مگر اینکه بخواد تغییر دین بده و مسلمان بشه و سه سال بگذره و هر بار بره روسیه و اثبات کنه که داره با طرف زندگی مشترکی میکنه تا بعد برکه مجوز لازم رو بگیره و بیاره ایران و تبعه ایران بشه . خب فکر نکنم بخواد توی ایران با کسی ازدواج کنه .
پوزخندی زد و با طعنه گفت : میبینم که هنوز راحت خودتو لو میدی. تو چرا رفتی و قوانین ازدواج یک روس با ایرانی رو بررسی کردی ؟...
سپس آنقدر خندید که نگذاشت برایش توضیح دهم . موقع خندیدن تبدیل به همان همکلاسی دوران خوش هنرستان شده بود .
آن شب بی دلیل و بی مقدمه حرفی پیش کشیده شد که مرا شوکه کرد
چرا همزمان با حرفهای دوست قدیمی ام باید چنین حرفی درون خانه پیش کشیده شود .؟..
ژانا بی مقدمه و خیلی غیر عادی و نمایشی پرسید :
راستی شما چرا ازدواج عروسی نمیشی ؟
بعدش نیز آنقدر مضطرب بود که بی دلیل گوشه ی اوپن آشپزخانه را با ناخنش خراش میداد و بی آنکه پاسخی دهم راه افتاد و داخل اتاقش رفت .
روز بعد سوالی عجیب تر پرسید، و گفت؛
اینجا چگونه می‌شود تقسیمات اموال بعد از کات اطلاق زوجه شاخروز ؟
منظورش این هست که اگر یک زوج از هم جدا شدند اموال چگونه تقسیم می‌شود.
خب چرا چنین پرسشی کرد؟
برایش شرح دادم ولی قسمت مهریه را عمدا جا انداختم .
خوب نیست برخی چیزها را بداند ، بد آموزی دارد . حرفم که تمام شد او خیلی جالب به موضوع اشاره کرد و گفت ؛ یادت رفت فراموش شدی قسمت مهریه عندالمطالبه را بگویی که شاخروژ ....
عجبااا او اگر میدانست پس چرا از من پرسش کرد
یک کاسه ای زیر نیمکاسه است. .
کم کم به یاد حرف دوستم می افتم که میگفت همیشه خوش باور و ساده ام . او راست می‌گوید.
چندی گذشت و اواخر پاییز بود و به آخرین روز پاییز رسیده بودیم و هر دو در قطار بودیم ، کوپه خالی بود ، من بودم و ژانا. او تمام مدت اصرار داشت که باید با قطار به سفر برویم. خب پس چرا الان زبان به دهان گرفته و ساکت است
او را طی دو سال همخانه بودن خوب میشناسم، او مضطرب است ، چون همش به درب کوپه و سمت راهرو نگاه می‌کند و یکبار هم که متوجه ی نگاهم به خودش شد با دستپاچگی لبخندی زد و بی آنکه از او سوالی پرسیده باشم گفت : هیچی، همینطوری نگاه میکنم سمت راهرو .
خب بیشتر از قبل مبهم و مرموز شده ، من روس نیستم و احتمالا تصوراتم نصبت به دختران روسی مانند ژانا اشتباه است . آره من همیشه ساده و خوش باورم ، واسه همین است که طی زندگی بارها بازی خوردم . من چقدر احمقم ، خب معلوم است ماجرا چیست . خدای من ، چطور نفهمیده بودم . قبل از سوار شدن به قطار و ورود به این کوپه رفتار این دختر عادی بود ، چسبیده بود به من و به مهر دستش را در دستانم گره زده بود ، خودش را شانه به شانه ی من چسبانده بود و پیوسته با آن لهجه ی روسی و تلفظ اشتباه کلمات فارسی میگفت که : مخسی ممنون چیقدر خوشبالم که قببیل کردی با قطور سفر بشیم. (مرسی ، ممنون، چقدر خوشحالم که قبول کردی با قطار سفر کنیم)
این میزان از تشکر و صمیمیت برایم جدید و عجیب است .
او مانند ما ایرانی ها نیست . بسیار خشک و بی احساس بوده طی این دو سال .
لحظاتی درون کوپه گذشت و من ناخواسته به مرور خاطرات نشستم ،
من روزی که دو سال پیش برای اولین بار او را دیدم و متوجه ی کلاه گشادی که سرش رفته شدم دلم برایش سوخت ، چون او با صد و هشتاد و پنج سانت قد و اندام کشیده و متناسب با رشته ورزشی اش و والیبالیست ها درون اتاق دادگاه ایستاده بود و خودش را به موش مردگی زده بود و لام تا کام حرف نمیزد . آن زمان یک مترجم از طرف تیم والیبال و وکیل تیم همراهش بودند و من متوجه شدم که ظاهرا خانه ای که خریده آم را یک شخص دیگر نیز همزمان با من معامله کرده البته او خانه را زیر قیمت حقیقی بازار خریده بود ولی هیچ کدام سند رسمی ک منگوله دار نداریم . ولی من ثبت کرده بودم در سامانه معاملات و آن روز در دادگاه عاقبت من پیروز شدم و قرار شد تا سند به اسم من بخورد . چون زودتر معامله سلام ثبت کرده بودم و ظاهرا فروشنده با این کار قصد کلاهبرداری داشته . آنروز بود که پس از دادگاه به خانه بازگشتم . وسایل زندگی من درون پارکینگ بود چون حق ورود را نداشتم ، و قرار شد ژانا بیاید و وسایلش را از خانه خارج کند و کلید را تحویل من دهد و من اسباب اثاثیه آم را داخل خانه ببرم. او مشکلاتی نیز با مادر وکیلش داشت و ظاهرا مادر وکیلش بخیال آنکه قرار است او عروس آنان شود کلی او را آزار داده بود. سرجمع او در اوج مشکلات بود .
آنروز با کمی تاخیر درب پارکینگ باز شد .ولی هیچ خودرویی داخل نشد . خب اگر قرار است اسباب اثاثیه ی این دختر روسی از خانه خارج شود میبایست یک باربری می آورد و چند کارگر و کامیون حمل بار . ولی هیچ خودرویی داخل نشد. پس چگونه می‌خواهد از این محله و خانه نقل مکان کند ؟... من که ساعتی درون پارکینگ منتظر نشسته بودم با بالا رفتن مجدد درب پارکینگ باز از جا پریدم و از جا برخواستم و درب دیجیتال پارکینگ تا انتها بالا رفت و کسی وارد نشد و مجدد پایین آمد ، من نیز مجدد نشستم ، کمی گذشت و من روی میز تلویزیون درون پارکینگ نشسته بودم و گاهی همسایه های واحد های دیگر آپارتمان می آمدند و می‌رفتند و نگاهی می‌کردند که چرا همچنان وسایل و اسباب اثاثیه من درون پارکینگ است . چون همه می‌دانستند که امروز دادگاه بوده و تکلیف مشخص می‌شده من هیچ کدام از این همسایگان را نمی‌شناسم. چون هرگز در اینجا زندگی نکرده ام و همین بیست روز قبل بود که خانه را معامله کرده بودم و خریده ام حتی روز قبل از معامله همراه مشاور املاک به اینجا آمدم و رفتیم داخل خانه طبقه سوم را دیدیم و متراژ و مشخصات و باقی موارد را بررسی کرده بودم ولی خانه خالی بود . نمی‌دانم طی بیست روز چطور این دخترک خارجکی آمده و اینجا اثاث کشی کرده و اینچنین محبوب همسایگان شده . چون نگاه همسایگان برایم سنگین است . واقعا که ما گیلانی ها غریب پرست هستیم . بجای آنکه سر این دعوای حقوقی طرفدار هم شهری خودشان یعنی من باشند همگی طرف آن دختر غربتی بودند .
یکی از همسایگان پیرزن قد کوتاه و عصا به دستی بود . بسیار رک و بی پرده پرسید:
تو که هنوز وسایلت اینجاست. مگه دادگاه نبود امروز؟
لبخندی زدم و معنادار گفتم : علیک سلام . شما خوب هستید؟ بنده هم خوبم . ممنون از استقبال شما ، امیدوارم همسایه خوبی برای شما باشم . البته بنده در کمال احترام در دادگاه پیروز شدم و منتظرم شخص ساکن خانه بیاید و کلید را تحویلم بدهد و وسایلم را ببرم بالا .
پیرزن نگاهی از پایین به بالا انداخت به من و اخمی کرد و گفت :
بزار سمعک بزارم . چی گفتی ؟
مجدد با صدای بلند گفتم :
درود . گفتم که من مالک خانه تشخیص داده شدم .
پیرزن اخمی کرد و گفت : چته?... چرا داد میزنی ....
خلاصه معلوم نشد گوش هاش سنگینه یا سالم . خدا آخر عاقبت منو با این پیرزن توی همسایگی بخیر کنه
همان لحظه درب حیاط باز شد و سایه ی بلند بالای دخترک با ساک ورزشی بزرگش و توپ های والیبال درون یک توری ، بر دوش وارد شد . بی احساس و مانند آدم آهنی از جلویمان رد شد و رفت بالا ، از آسانسور استفاده نکرد و مانند فنر از پله ها دو تا یکی رفت بالا . حتی سلام هم نگفت .
خانم مسن همسایه همراه من به طبقه سوم آمد درب باز بود . درب زدم . خانم همسایه با حالتی عجیب و شاید از سر تجربه ، بجای آنکه از فرد داخل خانه اجازه ورود بگیرد از من اجازه گرفت و بعد وارد شد در حالیکه من نیز در آن خانه غریب و تازه وارد بودم ، و خب مشخص بود که اولویت با خانم هاست و صد البته آن موی سفید
کمی خجالت کشیدم که برای ورود به داخل واحد از من اجازه خواست . هول شدم و خودم پس از ورود آن همسایه ،
باز بیرون ماندم و داخل نرفتم ، چون هنوز کلید خانه تحویل داده نشده به من و اسباب اثاثیه شخص مقابل خارج نشده از آپارتمان.
درب باز بود ولی مجدد درب زدم خانم مسن همسایه با حالتی که انگار طی چند لحظه ی کوتاه دچار الزایمر شده باشد و فراموشی گرفته باشد سرش را از لای درب آورد بیرون و گفت : کیه؟
سپس به پشت سرم نگاه کرد و از من پرسید کی بودش الان درب زد در رفت !؟..
من گیج شدم ، و پرسیدم کی کی بودش؟
همسایه از بالای عینک نگاهی انداخت به من و گفت : کی درب زد الان ؟
گفتم خودم بودم . میخواستم بپرسم پس کی لوازمش رو میبره تا من وسایلم رو بیارم بالا .
خانم همسایه با پوزخندی پرسید: لوازم؟ کدوم لوازم؟
سپس درب را تا انتها باز کرد و به داخل اشاره کرد و گفت: این طفل معصوم وسایلی نداره که . یه ساک ورزشی یه چمدان ، و چند تا توپ با یک تشک خوش خواب و بالش. اصلا معلوم نیست چطور غذا درست میکرده . پر از ظروف غذای حاضری و یه مخلوط کن روی اوپن . همین . من که نمی‌فهمم خارجکی چی میگه . ولی داره آبغوره میگیره.
من با تعجب پرسیدم ؛ با مخلوط کن داره آبغوره میگیره؟ الان وقت این کارا نیست که ، تکلیف منو مشخص کنه تا بفهمم چیکاره ام وسایلم رو بیارم بالا یا نه .
بعد رفتم داخل و دیدم روی چمدان خودش نشسته و داره گریه میکنه. نه اینکه آبغوره بگیره .
قطار وارد یک تونل شد و تاریکی کوپه را فرا گرفت ...
نکند الان یکهو به من حمله کند و با چاقو مرا بکشد .... نه دیوانه شده آم . این چه تصور غلطی است .
انگار همین دیروز بود . هیچ تغییری در طی دو سال هم خانه بودن ما با هم در معاشرت مون رخ نداد
یعنی خب خیلی بیشتر با هم آشنا شدیم . و کلی خاطره داریم ولی هیچ اتفاقی نیفتاد . می‌فهمید که چی میگم .
خب اون خیلی رسمی و خشک هست . اما امروز و توی ایستگاه قطار شوکه شدم وقتی دستش رو توی دستم گره زد و شونه اش رو چسبوند به شونه ی من . . جالبش اینجاست که با اونکه من چند سانتی متر از اون بلند قد ترم ولی بخاطر اندام ترکه ای و کشیده ی اون ، در یک نگاه انگار اون خیلی بیش از حد بلنده ، ولی وقتی کنارم شونه به شونه شده بود و سرش رو روی شونه من تکیه داده بود کاملا معلوم بود که من ازش بلند ترم . رفتار امروزش برام عجیب بود . اون یک آدم آهنی بالفطره هست . و احساس نداره . ولی امروز و اون رفتار عجیبش و الان ابن نگاه های عجیبش به درب کوپه و اضطرابی که توی چشماش موج میزنه خیلی نگرانم کرده . حق با دوستم قدیمی ام است ، من خیلی ساده ام
من احمقم که خیال کردم بخاطر روس بودنش و فواصل طولانی بین شهرهای روسیه و وسعت پهناور کشورش به مسافرت با قطار عادت دارد ، و واسه همینم هست که پایش را کرده توی یک کفش که فقط بشرطی می‌رویم سفر که با قطار برویم . و گرنه نخواهد آمد.
قطار از تونل خارج می‌شود خب فعلا که زنده هستم . الحمدالله ولی اون یه کاسه ای زیر نیم کاسه داره .
خب اون داره یه چیزی رو ازم پنهون میکنه . چون طی ۴۸ ساعت اخیر اون رفتار های مرموز کم نداشته .
آین هم ناگفته نمونه که
وقتی هر بار تیمش با تیم دیگری در هفته آینده بازی داره توی لیگ اون پیشاپیش به تقلا می افته و میره توی اتاقش و سر وقت نقشه های خطوط راه آهن ایران تا ببینه مثلا از رشت به مشهد ، خط راه آهن داره یا نه . چون هرکز همراه تیم و با هواپیما نمیره . اون لابد از بس با قطار مسافرت کرده که تمام پرسنل و نیرو های خطوط راه آهن رو میشناسه . واسه همینم بود که اصرار داشت خودش پیشاپیش بلیط رزرو کنه . چون مشتاق نشون میداد . حتی لحظه ی تحویل گرفتن بلیط ها باز به من گفت که همراهش نرم . و تنها رفت بلیط ها رو گفت . خب حواسم بهش بود، اون چند بار اسکناس های صد یورویی رو جلوم شمرده بود و دم باجه هم باز شمارش کرد ، اون مبلغ بیشتر از حد نیاز رو به متصدی باجه داد . متصدی هم یه پیرمرد عینکی بود پیرمرد چیری ازش پرسید و اون منو نشون داد . و مدارک منو تحویل داد . پیرمرد نگاه معناداری به اون و سپس من انداخت . من فاصله ی چندین قدمی بودم و توی شلوغی ایستگاه راه آهن نمیشنیدم که اونها چی میگن . ولی مشکلی وجود داشت . چون ژانا آخرش با حالتی ناخوشایند بلیط و مدارک رو از متصدی تحویل گرفت و مجدد یک اسکناس دیگر به اون داد . با حالت ناراضی و انگار دلش نمی‌خواست اون اسکناس رو بده ولی مجبور بود .
خب من بچه نیستم . کاسه ای زیر نیم کاسه هست . ولی آخه اون چه نقشه ای داره ؟ چرا توی قطاری به این بزرگی منو یهو آورده و قسمت وی آی پی و ویژه . مگه قسمت های دیگر قطار چه ایرادی داشت . اینها همه سوال هست . ژانا حسابرس و کمی خسیس بود طی دو سال هم خانه بودنمون . ولی الان حتی پول بلیط منم خودش پرداخت کرده . لابد نمی‌خواسته تصویر من توی دوربین های جلوی باجه ثبت بشه و بین راه منو مسموم کنه ، و از قطار با کمک یه نفر دیگه بندازه بیرون . و اونجوری هیچ کس نمیتونه اون را محکوم کنه .
نه این فکرای چرند چیه اومده توی سرم . مگه خول شدم .
ژانا همش ساعت را نگاه میکنه و پای خودش رو بشکل عصبی و پیوسته تکان میده ، لابد اضطراب داره و منتظر کسی هست . ولی آخه کی؟
من دارم از این شرایط کلافه میشم . پنجره کوچک بالای کوپه رو کمی باز میکنم ولی ژانا سریع میبنده . اون رو در روی من نشسته بود . ولی الان اومده و دقیق کنارم نشسته . خب کسی که توی این کوپه نیست . پس چرا باید اینجوری بچسبه به من. چرا راحت نمی‌نشینه. پسر کم کم داره واقعا اوضاع غیر عادی میشه. چون یه نیروی خدمات و پرسنل قسمت پذیرایی با هم و هم زمان اومدند داخل کوپه مون. هیچی نگفتند . و فقط با زبان اشاره چیزهایی به ژانا گفتند و ژانا جای خودش رو تغییر داد و برای اونها سر تایید تکان داد . بلند شد و باهاشون رفت بیرون . اینجا چخبره . الان یادم اومد لحظه ی ورود به قطار ژانا به همین پرسنل قطار بی دلیل اسکناس داده بود و درب گوشش چیزایی زمزمه کرده بود و اون مرد درشت هیکل و غیر ایرانی نگاهی به من انداخته بود و لبخندی زده بود . خب شاید بهتر باشه موقع خطر دستگیره ترمز قطار را بکشم . ولی اصلا بلد نیستم . چون فکر نکنم اینجا هم مثل فیلم ها باشه و اصلا اینجا هیچ دستگیره ای واسه کشیدن نداره . خدای من الان همون مرد با یک چاقوی بزرگ در دست از جلوی کوپه ما رد شد و بعد چاقو رو طوری پشتش پنهان کرد که من نبینم. ژانا هنوز بر نگشته .
ژانا این کوپه رو دربست کرایه کرده . تا لابد بتونه راحت تر به هدفش برسه . واسه اینکه سرم رو زیر آب کنه چقدر نقشه کشیده و من مثل یک ابله با پای خودم اومدم به قربانگاه خودم .
عرق سردی روی پیشانی ام میشینه . آحتمالا این لحظات پایانی عمرم هست . شاید بتونم از پسشون بر بیام . چطور دلش اومد چنین بلایی سرم بیاره . خب فقط من یکبار باهاش شوخی کرده بودم توی غذای فلفل زیاد ریخته بودم ، اونم عصبانی شده بود، این تنها مشکل بین ما بوده . من حتی بابت اینکه بتونه توی همین خونه ساکن باشه و در به در نشه بهش یک اتاق دادم بدون کرایه و بدون پیش پول . و اونم دو سال با من توی یک خانه زندکی کرد . ولی با حفظ حریم شخصی . خب چرا میخواد منو بکشه . اون چنین آدمی نبود . اون زیادی بی احساس بود ولی تازگی خیلی بهتر شده بود و موقع سلام لبخند میزد برام . خیلی احمقم که بهش این همه لطف کردم . خیلی بیشعورم که....
چشمام اشکین میشه و سرم پایینه که صدای پای چند نفر تا پشت درب کوپه شنیده میشه . سرم را بالا میارم و ژانا با یک کیک تولد و یه چاقوی لاکی و گل چسبونده و چند تا زیر دستی و شمع و فشفشه همراه دو تا پرسنل دیگر وارد میشه و اونها برام جشن تولد گرفتن . خدای من ....
چرا یک دوست شکاک و بدبین می‌تواند اینچنین روی انسان تاثیر منفی بگذارد . خدا بگویم چکارت کند پسر .
پس نه ساده باشیم و نه شکاک . بلکه واقع بین باشیم .
#شهروزبراری صیقلانی .
https://t.me/dastan1401kotah